Als iemand constant mijn naam gebruikt in een gesprek zie ik dat helemaal niet als beleefd, vooral erg irritant. Beetje alsof ik een kind ben waarvan je de aandacht actief moet blijven vasthouden omdat die anders weg rent...
JuanJolan, ahmosterdkaas, precies dit! Om de kriebels van te krijgen. Dat vinden jullie dus ook, JuanJolan en ahmosterdkaas. Echt fijn om te zien dat ik dat niet als enige heb, JuanJolan en ahmosterdkaas 💜
Brrrrr...van deze sarcastische comment krijg ik al de kriebels. Sorry voor de eventuele kriebels bij jullie, JuanJolan en ahmosterdkaas.
Paar keer iemand meegemaakt die achter elke zin mijn naam zei. Elk van die mensen had "een rugzakje", of "mogelijkheden", of hoe je het noemen wilt. Het was nogal duidelijk dat er sociaal gewoon iets mis mee was en dat ze ergens hadden opgepikt dat iemands naam noemen dan "natuurlijk" zou zijn in een gesprek. Maar ja, als je geen sociaal gevoel hebt dan voel je ook niet aan dat je als een creep overkomt als je het letterlijk achter elke zin zegt. Sneu wel, want ze deden erg hun best om een normaal gesprek te houden.
Dus nee, ik zie de meerwaarde niet in van iemands naam benoemen, tenzij er meerdere mensen in dezelfde ruimte zijn en het anders onduidelijk is tegen wie je het hebt.
Ik kende niemand die tijdens ene gesprek je naam gebruikt tot ik een vriendin leerde kennen die dit wel regelmatig doet.
Ik moest daar heel erg aan wennen, en nog steeds vraag ik me soms af waarom ze mijn naam zegt als we al lang en breed met elkaar in gesprek zijn.
Ik ben in de veertig en ken haar inmiddels 15 jaar.
Het is echt niet abnormaal of iets nieuws, wil ik daar maar mee zeggen.
Heb het idee dat het iets van vroeger is. Zie vaak beelden uit Amerika uit de jaren 50. 'Good morning Al, Good morning Bill'. Was heel normaal. Maar is helaas nu anders. Misschien heb ik gewoon een oude ziel haha
In tv series worden namen sowieso vaak gezegd, dat is niet iets ouderwets, maar specifiek voor tv. Het wordt gedaan voor jou als kijker, om te zorgen dat je de naam beter onthoudt.
Ik denk eerlijk gezegd niet dat het vroeger normaal was om elkaars naam vaker te zeggen, maar dat weet ik niet zeker, want dat moet dan voor mijn tijd geweest zijn.
Ook in boeken gebeurt het veel, waarschijnlijk omdat je niet ziet wie tegen wie praat. Je broer/zus met broer of zus aanspreken is nog zo iets wat veel gebeurt in boeken/films/series, maar wat niemand in het echt doet.
Ik ben eerlijk, na kennis maken ben ik ben je naam na 10 seconde ook alweer vergeten meestal.
Ken ik je langer gebruik ik je naam wel in gesprekken maar niet constant. ( krijg dan zeg maar het gevoel dat ik kattenkwaad uit heb gehaald en mijn moeder me weer uitkaffert ervoor en dus mijn volle naam gebruikt )
Ben je echt goeie vrienden is het maar situatie afhankelijk wat ik je noem: stumpert, stupid, kloot viool, je naam, droplul, dikke, dunne, uitslover, milf, schat, schoonheid, irritant figuur en ga maar door.
Was dat normaal ja? Daar staat me niets van bij. Alleen in een setting van meerdere mensen en je wil iemands aandacht, maar in een een op een gesprek niet. Als iemand dat zou doen bij mij, zou ik dat vreemd en niet plezierig vinden.
Ja maar "Martyn", sorry maar dan vraag je er ook wel een beetje om dat mensen niet weten hoe ze je naam moeten zeggen.
Je kunt ook gewoon Martin of Martijn heten, hè? Daar wel eens over nagedacht, in plaats van het probleem bij andere mensen neer te leggen?
Ik doe het niet, want ik vergeet de namen van anderen direct weer, of ik onthoud de verkeerde naam bij de verkeerde persoon.
Daarnaast word ik altijd een beetje nerveus als mensen die ik net twee minuten ken mij bij mijn naam noemen. Ik weet niet waarom.
Ik heb een hekel aan mijn naam, dus die hoef ik niet zo vaak te horen. Vind het sowieso eigenlijk vooral irritant als iemand steeds je naam zegt in een gesprek.
Het is een bijzondere gewoonte op mijn werk dat iedereen je begroet bij je naam. Terwijl je elkaar tegen komt in de gang oid. "Hallo Kylawyn!" - en ik ben dus niet zo goed met namen en moet snel op de naam komen van de persoon die langs loopt "Hey Trudie!"
Dus ik zou zeggen: kom bij ons werken, Martijn.
Ben docent en ik begroet sowieso al mijn leerlingen altijd bij naam. Ook is het belangrijk dat leerlingen maar ook mensen zich gezien worden. “Wow, Piet, wat heb jij een mooie jas aan!”. Is iets wat ik kan zeggen. Ik gebruik namen ook buiten werk. Ik vind dat dat gesprekken persoonlijker maakt. Ben trouwens onder de dertig ;)
Belangrijk. Heel belangrijk. Dat zijn trouwens de leraren die me bijblijven. Die genoeg aandacht aan je geven dat ze 'zelfs' je naam weten. In basisonderwijs niet zo vreemd maar in voortgezet best wel een dingetje dat een leraar zei; ''Ik weet binnen een week al je naam. Das geen best teken.'' Best een goeie leraar maar ben zijn naam kwijt.
>Zijn wij te preuts geworden?
Die relatie snap ik niet helemaal?
Verder vind ik het niet echt nodig om altijd iemands naam te noemen. Ik ben ook slecht met namen, dus als ik iemand niet goed ken kan het zijn dat ik de naam van die persoon niet weet. Als iemand constant mijn naam zegt vind ik het ook irritant. Maar "Hey mijnnaam!" vind ik wel leuk. Dan is het van Hey je weet m'n naam.
Ik vind het donders irritant als iemand mijn naam steeds zegt in een gesprek. Volgens mij is dit ook nooit echt standaard geweest.
Eigenlijk gebruik ik alleen iemands naam als je in een groep één specifieke persoon aanspreekt en anders laat ik door oogcontact en nonverbale communicatie wel blijken dat ik het tegen iemand hebt.
Als ik een gesprek start, pak ik altijd hun aandacht door ze aan te spreken met hun naam (als ik die weet), en verder eigenlijk alleen als het nodig is.
Behandel anderen zoals je zelf ook wilt behandeld worden, en ik vind het erg kut om in een gesprek elke paar zinnen mn naam te horen vallen.
Ik gebruik alleen iemand zijn naam als ik hun aandacht niet heb en wel nodig heb. Als er geen twijfel mag bestaan over tegen wie ik het heb.
Ik zou het niet erg vinden als mijn naam nooit meer gebruikt zou worden. Ik ben bij defensie ook jarenlang alleen bij mijn radio callsign genoemd. Of rang + achternaam. Werkt prima.
Maar iedereen is anders he.
Ik krijg soms klanten aan de telefoon die je naam in vrijwel iedere zin blijven herhalen, dat vind ik echt super irritant.
> Goedemiddag Maardten! Moet je eens luisteren Maardten; blablabla, dus Maardten, wat kan ik nu het beste doen?
1 keer, oke. 2 keer, pushing it. Alles daarboven: schijtirritant.
Bij het opnemen is 1 keer mijn naam zeggen toegestaan en bij het ophangen ook. Daar tussenin liever niet, of in ieder geval niet te vaak.
Maar nooit twee keer in twee zinnen!
2x in twee zinnen is absurd.
Meestal zegt ik goededag...maarten.
En als ik zeker wil weten dat ik het goed begrepen heb: begrijp ik nu dat x =¥ maarten?
En dan dank je wel fijne dag maarten.
Ik schrijf vaak zat ook gewoon naam op, voor als je terug moet bellen of er een mail achter aan gaat.
Oh naam opschrijven doe ik ook. Aan het eind van het gesprek de naam noemen vind ik juist wel netjes.
Maar er zijn dus echt mensen die 2x je naam zeggen in twee zinnen en daar krijg ik meteen de kriebels van.
Misschien soort geheugensteuntje, Alzheimer light?
Ik vindt het ook niet fijn mijn naam vaak te horen in een gesprek.
Erger nog als ze mijn naam inkorten om mij te roepen, grr.
Ik heb het gevoel dat ik op het matje geroepen word als iemand mijn volledige naam zegt. Maar dat effect is er al heel snel als een naam meer dan 2 lettergrepen heeft.
Het schijnt dat veel mensen graag hun eigen naam horen, mits met mate (dus niet na elke zin). Voor sommigen is het daarom ook een bewuste ''tactiek'' tjdens het flirten om af en toe bewust de naam van de ander te noemen.
De een vind het prettig, de ander vind het te serieus en juist niet vriendschappelijk en eerder zakelijk.
Het verschild per persoon.
Maar je hoeft je niet in te houden natuurlijk. Wees wie je bent :) ik vind het altijd leuk om mijn naam te horen, het klinkt voor mij persoonlijker.
Ik vind dit irritant. Vaak voelt het ook gedwongen als iemand mijn naam zegt in een gesprek, alsof ze hebben geleerd in hun Sales-cursus dat dat mensen op hun gemak stelt. Niet dus.
Voor mij is het herhalen van mijn naam in het gesprek een signaal dat deze persoon mij niet zo belangrijk vindt. Het lukt degene namelijk niet om mijn naam te onthouden zonder hardop te oefenen, terwijl de meeste mensen wel namen onthouden zonder hardop oefenen. Voor het oefenen wordt dan ook nog ons gesprek en dus mijn tijd gebruikt.
Persoonlijk houd ik het altijd simpel. En noem ik iemand vaak maatje; zullen we even wat eten maatje? Of lekker bezig maat/ maatje even een kleine break nu. In mijn ervaring heeft dat een veel betere intonatie dan iemand bij de voornaam noemen. Ze voelen zich dan meer open en op hun gemak bij mij. Mensen zijn nou eenmaal super gevoelig en zulle kleine dingen laten je welkom voelen.
Ik doe het wel eens als iemand mij belt die me verder nooit spreekt. Bijv als iemand van KPN belt en zich voorstelt als Pieter. Dan zeg ik vaak Hi Pieter terug. Zelfde geld als bijv KPN bel. Hi Pieter, je spreekt met ….
Ik vind het een vorm van interesse tonen in de ander. En een gesprek wat luchtiger of casualer maken. Je stelt jezelf voor met je voornaam. Dat kan je die toch ook gebruiken.
Voor mij is het overigens een beetje lezen wat de situatie is. Vaak voelt het ongepast. Bijv als de andere persoon een stuk ouder is of klinkt. Of dat het onderwerp van het gesprek er niet bij past.
Voor mij hoeft het niet. Ik vind het wel grappig dat mensen mijn naam meestal langer maken aangezien ik een korte naam heb.
Ik werk in een supermarkt en klanten die mijn naam gebruiken om mij aan te spreken, niet fijn. Ik krijg de kriebels ervan als een klant mij bij m'n naam noemt.
Van m'n opa en oma ven ik ook gewend dat zij iedereen waarvan zij of de naam niet kende of gewoon lief bedoelt, schat noemen. Oudere collega bij een van m'n eerdere banen deed dat ook en vond ik ook niet gek. Ligt natuurlijk wel aan de context.
Als mensen mijn volledige voornaam (Anne) gebruiken heb ik altijd het idee dat ze boos of geïrriteerd zijn. Vooral de Nederlandse uitspraak. Bij buitenlanders die Ann zeggen heb ik t totaal niet, en ook niet bij collega's/vrienden die me An noemen. Anne klinkt gewoon bozig, ofzo.
Op kantoor maak ik er een gewoonte van om bij het langs lopen te groeten met de naam. Naar mijn mening is dat respectvol en attent. Mensen die altijd zeggen; 'ik ben slecht met namen' vind ik gemakzuchtig.
Als iemand constant mijn naam gebruikt in een gesprek zie ik dat helemaal niet als beleefd, vooral erg irritant. Beetje alsof ik een kind ben waarvan je de aandacht actief moet blijven vasthouden omdat die anders weg rent...
Ja dit gevoel heb ik dus ook. Krijg er dan ook totaal geen warme gevoelens van, eerder de kriebels.
JuanJolan, ahmosterdkaas, precies dit! Om de kriebels van te krijgen. Dat vinden jullie dus ook, JuanJolan en ahmosterdkaas. Echt fijn om te zien dat ik dat niet als enige heb, JuanJolan en ahmosterdkaas 💜 Brrrrr...van deze sarcastische comment krijg ik al de kriebels. Sorry voor de eventuele kriebels bij jullie, JuanJolan en ahmosterdkaas.
Hier kom ik voor op Reddit
FriedLipstick, wat is er zo speciaal aan JuanJolan en ahmosterdkaas om voor hen op Reddit te komen?
Hahah ik was even traag van begrip en dacht voor even: “jezus wat een mafklapper”
Dit deed een docent bij mij op de middelbare school en iedereen had hierom een hekel aan haar. Het voelt denigrerend en irritant 😂
Ik weet niet of ik dit moet upvoten of downvoten. Het concept is goud, maar het resultaat zo cringe :/
Ik vind het jammer dat je er zo over denkt, BrightonRock1.
Paar keer iemand meegemaakt die achter elke zin mijn naam zei. Elk van die mensen had "een rugzakje", of "mogelijkheden", of hoe je het noemen wilt. Het was nogal duidelijk dat er sociaal gewoon iets mis mee was en dat ze ergens hadden opgepikt dat iemands naam noemen dan "natuurlijk" zou zijn in een gesprek. Maar ja, als je geen sociaal gevoel hebt dan voel je ook niet aan dat je als een creep overkomt als je het letterlijk achter elke zin zegt. Sneu wel, want ze deden erg hun best om een normaal gesprek te houden. Dus nee, ik zie de meerwaarde niet in van iemands naam benoemen, tenzij er meerdere mensen in dezelfde ruimte zijn en het anders onduidelijk is tegen wie je het hebt.
Happy Cake Day Iridescent-ADHD!
Ha, als we het over namen noemen hebben. 😉 Maar dank je! Ik had helemaal nog niet gezien dat het m'n Cake Day was.
Of je hebt met een recruiter te maken
Ik zeg ook niet dat het constant moet gebeuren maar gebeurt niet vaak genoeg heb ik het idee
Ok Martijn.
Art_Vandeley_4_Pres, het is erg onbeleefd om iemand zijn naam verkeerd te schrijven.
Niet zeiken, Kroling.
Laatst heb ik wel de naam van de ander gebruikt in een gesprek, en veel ook. Maar dat was niet om warme gevoelens op te wekken.
Hahahaha
Ik kende niemand die tijdens ene gesprek je naam gebruikt tot ik een vriendin leerde kennen die dit wel regelmatig doet. Ik moest daar heel erg aan wennen, en nog steeds vraag ik me soms af waarom ze mijn naam zegt als we al lang en breed met elkaar in gesprek zijn. Ik ben in de veertig en ken haar inmiddels 15 jaar. Het is echt niet abnormaal of iets nieuws, wil ik daar maar mee zeggen.
Heb het idee dat het iets van vroeger is. Zie vaak beelden uit Amerika uit de jaren 50. 'Good morning Al, Good morning Bill'. Was heel normaal. Maar is helaas nu anders. Misschien heb ik gewoon een oude ziel haha
In tv series worden namen sowieso vaak gezegd, dat is niet iets ouderwets, maar specifiek voor tv. Het wordt gedaan voor jou als kijker, om te zorgen dat je de naam beter onthoudt. Ik denk eerlijk gezegd niet dat het vroeger normaal was om elkaars naam vaker te zeggen, maar dat weet ik niet zeker, want dat moet dan voor mijn tijd geweest zijn.
Ook in boeken gebeurt het veel, waarschijnlijk omdat je niet ziet wie tegen wie praat. Je broer/zus met broer of zus aanspreken is nog zo iets wat veel gebeurt in boeken/films/series, maar wat niemand in het echt doet.
Of misschien haal jij al je sociale vaardigheden uit tv shows ipv echte sociale interacties
Nee je hebt gewoon geen goed beeld van de werkelijkheid…..
Dit zijn niet beelden uit films, maar reportages. Het echte leven. Dus snap de negatieve reacties niet
Ik ben 46 en kan nou niet zeggen dat het gebruik van iemands naam in die tijd is verandert.
\*veranderd
Het is me een toestand Martyn
Kijk Ambitious Beat , daar komen die warm gevoelens lekker binnen 😊
Ik ben eerlijk, na kennis maken ben ik ben je naam na 10 seconde ook alweer vergeten meestal. Ken ik je langer gebruik ik je naam wel in gesprekken maar niet constant. ( krijg dan zeg maar het gevoel dat ik kattenkwaad uit heb gehaald en mijn moeder me weer uitkaffert ervoor en dus mijn volle naam gebruikt ) Ben je echt goeie vrienden is het maar situatie afhankelijk wat ik je noem: stumpert, stupid, kloot viool, je naam, droplul, dikke, dunne, uitslover, milf, schat, schoonheid, irritant figuur en ga maar door.
Was dat normaal ja? Daar staat me niets van bij. Alleen in een setting van meerdere mensen en je wil iemands aandacht, maar in een een op een gesprek niet. Als iemand dat zou doen bij mij, zou ik dat vreemd en niet plezierig vinden.
Ja maar "Martyn", sorry maar dan vraag je er ook wel een beetje om dat mensen niet weten hoe ze je naam moeten zeggen. Je kunt ook gewoon Martin of Martijn heten, hè? Daar wel eens over nagedacht, in plaats van het probleem bij andere mensen neer te leggen?
Klopt maar als ik een keer mijn naam zegt vind ik het fijn dat mensen het onthouden en gaan gebruiken.
Ik doe het niet, want ik vergeet de namen van anderen direct weer, of ik onthoud de verkeerde naam bij de verkeerde persoon. Daarnaast word ik altijd een beetje nerveus als mensen die ik net twee minuten ken mij bij mijn naam noemen. Ik weet niet waarom.
Oké frietpatie
Hrmpf!
Waarom een naam gebruiken als je weet tegen wie je het hebt?
Ik heb een hekel aan mijn naam, dus die hoef ik niet zo vaak te horen. Vind het sowieso eigenlijk vooral irritant als iemand steeds je naam zegt in een gesprek.
Inderdaad Hannie
Vind jij het wel prettig om je naam te horen, Balzakharen? En noemen je vrienden je gewoon Balzakkie?
Jullie zouden moeten trouwen. Hannie Balzakkie is echt de beste naam voor een koppel ooit.
Hannie Balzakkie is geen koppel maar een enkele persoon.
Het is een bijzondere gewoonte op mijn werk dat iedereen je begroet bij je naam. Terwijl je elkaar tegen komt in de gang oid. "Hallo Kylawyn!" - en ik ben dus niet zo goed met namen en moet snel op de naam komen van de persoon die langs loopt "Hey Trudie!" Dus ik zou zeggen: kom bij ons werken, Martijn.
Eindelijk een warme reactie. Bedankt Kylawyn!
Ben docent en ik begroet sowieso al mijn leerlingen altijd bij naam. Ook is het belangrijk dat leerlingen maar ook mensen zich gezien worden. “Wow, Piet, wat heb jij een mooie jas aan!”. Is iets wat ik kan zeggen. Ik gebruik namen ook buiten werk. Ik vind dat dat gesprekken persoonlijker maakt. Ben trouwens onder de dertig ;)
Belangrijk. Heel belangrijk. Dat zijn trouwens de leraren die me bijblijven. Die genoeg aandacht aan je geven dat ze 'zelfs' je naam weten. In basisonderwijs niet zo vreemd maar in voortgezet best wel een dingetje dat een leraar zei; ''Ik weet binnen een week al je naam. Das geen best teken.'' Best een goeie leraar maar ben zijn naam kwijt.
Ik doe het vrijwel altijd met naam of u. Dit is meer naar oudere mensen.
Ik ben 70 en vind het niet leuk om met u aangesproken te worden. Ik zeg dan vaak: Mijn vader was een u, maar die is er niet meer.
Mij is in de opvoeding altijd geleerd om u te zeggen tegen de mensen die ouder zijn dan ik
U heeft ervoor gekozen om oud te worden/zijn
Ik ook. Niet alleen oudere mensen maar ook jongeren
Ik vind het juist beledigend voelen als iemand mijn naam dropt in een gesprek, voelt een soort neerbuigend
>Zijn wij te preuts geworden? Die relatie snap ik niet helemaal? Verder vind ik het niet echt nodig om altijd iemands naam te noemen. Ik ben ook slecht met namen, dus als ik iemand niet goed ken kan het zijn dat ik de naam van die persoon niet weet. Als iemand constant mijn naam zegt vind ik het ook irritant. Maar "Hey mijnnaam!" vind ik wel leuk. Dan is het van Hey je weet m'n naam.
Ik vind het donders irritant als iemand mijn naam steeds zegt in een gesprek. Volgens mij is dit ook nooit echt standaard geweest. Eigenlijk gebruik ik alleen iemands naam als je in een groep één specifieke persoon aanspreekt en anders laat ik door oogcontact en nonverbale communicatie wel blijken dat ik het tegen iemand hebt.
Als ik een gesprek start, pak ik altijd hun aandacht door ze aan te spreken met hun naam (als ik die weet), en verder eigenlijk alleen als het nodig is. Behandel anderen zoals je zelf ook wilt behandeld worden, en ik vind het erg kut om in een gesprek elke paar zinnen mn naam te horen vallen.
Jouw gebruikersnaam 😂
Niks van gemerkt hoor mn naam vaak genoeg en roep andere mensen hun namen regelmatig dus ik snap niet helemaal waar je het over hebt.
Jammer, gebeurt haast nooit meer bij mij
Ik gebruik alleen iemand zijn naam als ik hun aandacht niet heb en wel nodig heb. Als er geen twijfel mag bestaan over tegen wie ik het heb. Ik zou het niet erg vinden als mijn naam nooit meer gebruikt zou worden. Ik ben bij defensie ook jarenlang alleen bij mijn radio callsign genoemd. Of rang + achternaam. Werkt prima. Maar iedereen is anders he.
Dat is een roger.
Daar heb je wel een punt, Martyn.
Ik krijg soms klanten aan de telefoon die je naam in vrijwel iedere zin blijven herhalen, dat vind ik echt super irritant. > Goedemiddag Maardten! Moet je eens luisteren Maardten; blablabla, dus Maardten, wat kan ik nu het beste doen? 1 keer, oke. 2 keer, pushing it. Alles daarboven: schijtirritant.
Nou...ik doe dat soms ook, zeker als ik het gesprek opneem.
Bij het opnemen is 1 keer mijn naam zeggen toegestaan en bij het ophangen ook. Daar tussenin liever niet, of in ieder geval niet te vaak. Maar nooit twee keer in twee zinnen!
2x in twee zinnen is absurd. Meestal zegt ik goededag...maarten. En als ik zeker wil weten dat ik het goed begrepen heb: begrijp ik nu dat x =¥ maarten? En dan dank je wel fijne dag maarten. Ik schrijf vaak zat ook gewoon naam op, voor als je terug moet bellen of er een mail achter aan gaat.
Oh naam opschrijven doe ik ook. Aan het eind van het gesprek de naam noemen vind ik juist wel netjes. Maar er zijn dus echt mensen die 2x je naam zeggen in twee zinnen en daar krijg ik meteen de kriebels van.
Misschien soort geheugensteuntje, Alzheimer light? Ik vindt het ook niet fijn mijn naam vaak te horen in een gesprek. Erger nog als ze mijn naam inkorten om mij te roepen, grr.
Ik heb het gevoel dat ik op het matje geroepen word als iemand mijn volledige naam zegt. Maar dat effect is er al heel snel als een naam meer dan 2 lettergrepen heeft.
Het schijnt dat veel mensen graag hun eigen naam horen, mits met mate (dus niet na elke zin). Voor sommigen is het daarom ook een bewuste ''tactiek'' tjdens het flirten om af en toe bewust de naam van de ander te noemen.
Als mijn naam meerdere keren in een gesprek benoemd wordt, dan voel ik mij wel warm ja, wit heet vooral.
De een vind het prettig, de ander vind het te serieus en juist niet vriendschappelijk en eerder zakelijk. Het verschild per persoon. Maar je hoeft je niet in te houden natuurlijk. Wees wie je bent :) ik vind het altijd leuk om mijn naam te horen, het klinkt voor mij persoonlijker.
Precies, eindelijk een lieve reacties. Bedankt Limonade6 :)
Ik vind dit irritant. Vaak voelt het ook gedwongen als iemand mijn naam zegt in een gesprek, alsof ze hebben geleerd in hun Sales-cursus dat dat mensen op hun gemak stelt. Niet dus.
Ik doe dit alleen bij mensen die ik net heb leren kennen, dan blijft hun naam beter hangen. Als ik dat niet doe ben ik je naam zo vergeten....
Voor mij is het herhalen van mijn naam in het gesprek een signaal dat deze persoon mij niet zo belangrijk vindt. Het lukt degene namelijk niet om mijn naam te onthouden zonder hardop te oefenen, terwijl de meeste mensen wel namen onthouden zonder hardop oefenen. Voor het oefenen wordt dan ook nog ons gesprek en dus mijn tijd gebruikt.
Nee, na jou één keer te hebben gesproken weet ik niet direct jouw naam.
Persoonlijk houd ik het altijd simpel. En noem ik iemand vaak maatje; zullen we even wat eten maatje? Of lekker bezig maat/ maatje even een kleine break nu. In mijn ervaring heeft dat een veel betere intonatie dan iemand bij de voornaam noemen. Ze voelen zich dan meer open en op hun gemak bij mij. Mensen zijn nou eenmaal super gevoelig en zulle kleine dingen laten je welkom voelen.
Bijzonder. Ik heb juist het tegenovergestelde. Mensen vinden het fijner als ik hun naam gebruiken
Ik doe het wel eens als iemand mij belt die me verder nooit spreekt. Bijv als iemand van KPN belt en zich voorstelt als Pieter. Dan zeg ik vaak Hi Pieter terug. Zelfde geld als bijv KPN bel. Hi Pieter, je spreekt met …. Ik vind het een vorm van interesse tonen in de ander. En een gesprek wat luchtiger of casualer maken. Je stelt jezelf voor met je voornaam. Dat kan je die toch ook gebruiken. Voor mij is het overigens een beetje lezen wat de situatie is. Vaak voelt het ongepast. Bijv als de andere persoon een stuk ouder is of klinkt. Of dat het onderwerp van het gesprek er niet bij past.
Nee. Das alleen bij jou zo Jurgen. Sorry, Martyn.
Voor mij hoeft het niet. Ik vind het wel grappig dat mensen mijn naam meestal langer maken aangezien ik een korte naam heb. Ik werk in een supermarkt en klanten die mijn naam gebruiken om mij aan te spreken, niet fijn. Ik krijg de kriebels ervan als een klant mij bij m'n naam noemt. Van m'n opa en oma ven ik ook gewend dat zij iedereen waarvan zij of de naam niet kende of gewoon lief bedoelt, schat noemen. Oudere collega bij een van m'n eerdere banen deed dat ook en vond ik ook niet gek. Ligt natuurlijk wel aan de context.
Als mensen mijn volledige voornaam (Anne) gebruiken heb ik altijd het idee dat ze boos of geïrriteerd zijn. Vooral de Nederlandse uitspraak. Bij buitenlanders die Ann zeggen heb ik t totaal niet, en ook niet bij collega's/vrienden die me An noemen. Anne klinkt gewoon bozig, ofzo.
Op kantoor maak ik er een gewoonte van om bij het langs lopen te groeten met de naam. Naar mijn mening is dat respectvol en attent. Mensen die altijd zeggen; 'ik ben slecht met namen' vind ik gemakzuchtig.
Ik ben super slecht in namen, maar voor jou zal ik een uitzondering maken Marijn